Προσθετική
Η στεφάνη, γνωστή σε όλους μας ως θήκη είναι μια μορφή έμμεσης αποκατάστασης του δοντιού. Καλύπτει πλήρως το δόντι ενισχύοντας και προστατεύοντας το από πιθανά κατάγματα. Οι στεφάνες τοποθετούνται για την αποκατάσταση δοντιών με εκτεταμένη απώλεια οδοντικής ουσίας. Τα πλέον σύγχρονα υλικά που διαθέτουμε μας επιτρέπουν μια άρτια αποκατάσταση που μιμείται το σχήμα και το χρώμα του δοντιού, προσδίδοντας έτσι ένα πολύ καλό αισθητικό αποτέλεσμα. Ανάλογα με το υλικό κατασκευής διακρίνονται σε:
- Ολοκεραμικές
- Μεταλλοκεραμικές
- Ζιρκονίου
- Μεταλλοακρυλικές
Κάθε υλικό έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Ρωτήστε μας για τον τύπο στεφάνης που καλύπτει τις δίκες σας προσωπικές και αισθητικές απαιτήσεις.
Οι γέφυρες είναι ακίνητες προσθετικές αποκαταστάσεις και χρησιμοποιούνται για την αποκατάσταση ενός ή περισσοτέρων ελλειπόντων δοντιών. Ουσιαστικά πρόκειται για στεφάνες (θήκες), ενωμένες μεταξύ τους. Αποτελεί την πλέον συχνή τεχνική αποκατάστασης ενός νωδού τμήματος, αν και πλέον πολλοί στρέφονται στα εμφυτεύματα. Το κύριο μειονέκτημα τους είναι η ανάγκη τροχίσμου των γειτονικών δοντιών που θα χρησιμοποιηθούν για στήριξη. Όμοια με τις στεφάνες, ανάλογα με το υλικό κατασκευής διακρίνονται σε:
- Ολοκεραμικές
- Μεταλλοκεραμικές
- Ζιρκονίου
- Μεταλλοακρυλικές
Τα ένθετα και τα επένθετα είναι έμμεσες αποκαταστάσεις. Πρόκειται στην ουσία για εμφράξεις (σφραγίσματα), τα οποία όμως κατασκευάζονται στο εργαστήριο και συγκολλώνται στο στόμα. Χρησιμοποιούνται κυρίως για αποκαταστάσεις δοντιών με αρκετά μεγάλη φθορά, η οποία δεν μπορεί να διορθωθεί με ένα απλό σφράγισμα, αλλά όχι τόσο μεγάλη ώστε να απαιτεί στεφάνη (θήκη). Κατασκευάζονται είτε από κεραμικά υλικά, είτε από σύνθετη ρητίνη, με τα δεύτερα να κερδίζουν ολοένα έδαφος στην καθημερινή οδοντιατρική πράξη.
Πρόκειται για μια κινητή προσθετική αποκατάσταση, η οποία κατασκευάζεται σε ασθενείς που έχουν χάσει όλα τα δόντια της μιας ή και των δυο γνάθων. Συνηθέστερα κατασκευάζονται από ακρυλική βάση πάνω στην οποία είναι τοποθετημένα ακρυλικά επίσης δόντια. Στις μέρες μας η χρήση ολικών οδοντοστοιχιών έχει μειωθεί αρκετά, τόσο λόγω της βελτίωσης της στοματικής υγείας του πληθυσμού , αλλά και λόγω της χρήσης οδοντικών εμφυτευμάτων. Ωστόσο, τις συναντάμε πιο συχνά είτε ως μεταβατικό στάδιο μέχρι την τελική αποκατάσταση με εμφυτεύματα, προκειμένου ο ασθενής να μην μένει ούτε μέρα χωρίς δόντια (άμεση ολική οδοντοστοιχία), είτε ως ολική οδοντοστοιχία στηριζόμενη σε εμφυτεύματα ( επένθετη ολική οδοντοστοιχία), η οποία παρουσιάζει αυξημένη σταθερότητα σε σχέση με την κοινή ολική οδοντοστοιχία.
Πρόκειται για μια κινητή κατασκευή, γνωστή και ως μηχανάκι. Χρησιμοποιείται όταν λείπουν από την γνάθο πολλά, αλλά όχι όλα τα δόντια. Χρησιμοποιείται ως εναλλακτική , όπου δεν τοποθετείται γέφυρα ή εμφυτεύματα, κυρίως για οικονομικούς λόγους, μιας που το κόστος τους είναι αρκετά πιο χαμηλό. Αν και υστερεί αισθητικά από τις γέφυρες και τα εμφυτεύματα, οι σύγχρονες τεχνικές μας επιτρέπουν ένα αρκετά ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Είναι αναμενόμενο μετά από κάποια χρόνια χρήσης μιας οδοντοστοιχίας (ολικής ή μερικής, συνηθέστερα όμως ολικής) αυτή να μην εφαρμόζει σωστά. Μια άρτια κατασκευασμένη ολική οδοντοστοιχία απαιτεί αναγόμωση συνήθως μετά από 2-3 χρόνια. Η αναγόμωση (γέμισμα) είναι μια διορθωτική διαδικασία, όπου η βάση της οδοντοστοιχίας προσαρμόζεται εκ νέου προκειμένου να έχει μια σωστή επαφή πάνω στα ούλα.
Ένδειξη ότι η οδοντοστοιχία σας χρειάζεται αναγόμωση είναι όταν αυτή έχει χάσει την αρχική της σταθερότητα, με αποτέλεσμα να φεύγει από την θέση της κατά την μάσηση ή και την ομιλία, ενώ ακόμη μπορεί να παρατηρηθούν και ερεθισμοί.
Η παρατεταμένη χρήση οδοντοστοιχίας που δεν εφαρμόζει σωστά πρέπει να αποφεύγεται, καθώς ενέχει τον κίνδυνο να προκαλέσει βλάβη στους ιστούς του στόματος και να επιταχύνει την απορρόφηση του οστού.
Σε κάποιες περιπτώσεις η αναγόμωση ή η αναπροσαρμογή ολόκληρης της βάσης της οδοντοστοιχίας δεν είναι αρκετές για να επιλύσουν προβλήματα σταθερότητας. Σε αυτές τις περιπτώσεις κρίνεται προτιμότερη η κατασκευή νέας οδοντοστοιχίας.
